Άλις

Κοιτάζω το ρολόι που μου έδωσε.
Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ρολόγια.
Και αυτό δεν πρέπει να πηγαίνει σωστά, φαίνεται να είναι νύχτα.

Κοιτάζω το ρολόι που μου έδωσε.
Πριν κάποιες μέρες ένιωθα μόνος. Και τώρα μόνος νιώθω αλλά δεν είμαι.
Το μυαλό μου παίζει παράξενα παιχνίδια.

Στον πεζόδρομο της πόλης είδα ένα θέατρο από αυτά που στήνουν τα παιδιά.
Ήταν μια κοπέλα βαμμένη άσπρη, άγαλμα έπαιζε. Το βλέμμα της την πρόδιδε, δεν ήταν άγαλμα. Πάντα το βλέμμα προδίδει. Γι’ αυτό φοράω πάντα γυαλιά ηλίου, και τη νύχτα και τη μέρα.

Πιο κάτω μια άλλη κοπέλα έπαιζε βιολοντσέλο. Αυτή δεν ήταν βαμμένη, πουθενά. Βαριόταν μάλλον, γιατί το βλέμμα της ήταν κενό.
Εμένα έτσι μου φάνηκε.

Κοιτάζω το ρολόι. Όπου να’ναι θα έρθει.

Ήθελε είπε ένα αντικείμενο να λατρέψει. Εγώ δεν είχα να της δώσω τίποτα.

Όταν ξημέρωνε είδα έναν οδοκαθαριστή. Τον ρώτησα αν του αρέσει η δουλειά του. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, γύρισε την πλάτη και έφυγε. Αηδίασε που με είδε, το βλέμμα προδίδει.

Μετά από λίγο, στο ξενυχτάδικο της γωνίας, ζήτησα έναν καφέ. Δεν είχα λεφτά, το είπα στον τύπο πίσω από τον πάγκο. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, και μετά γύρισε στον διπλανό υπάλληλο, κάτι του σιγομουρμούρισε και γέλασαν πνιχτά. Κι εγώ γέλασα, όχι πνιχτά, δυνατά. Είναι ωραίο λέει να γελάς.

Και τώρα με τον καφέ μισοτελειωμένο και παγωμένο στο ένα χέρι και το ρολόι στο άλλο την περιμένω. Όπου να’ναι θα φανεί θαρρώ.

Μου ψιθύρισε ότι μπορώ να το κάνω. Είπε ότι δε θα καταλάβει και πολλά, δε θα πονέσει καθόλου. Μου έδωσε το ρολόι για να μην ξεχαστώ, αλλά μου έπεσε μέσα στον καφέ. Ίσως από αυτή την πτώση να χάλασε. Οι πτώσεις κάτι σου χαλάνε. Η πτώση κρύβει πένθος. Πένθος για το σπασμένο σου πόδι, για τον γρατζουνισμένο σου αγκώνα, για την ξεφτίλα της στιγμής, για την υπεροχή αυτού που σε έσπρωξε.

Μου είπε ότι μετά θα μπορώ πάλι να ονειρεύομαι. Δεν είμαι σίγουρος για την αλήθεια των λεγόμενών της. Μου έχουν πει να μην πιστεύω ό,τι μου λένε. Όχι γιατί όλοι θέλουν το κακό μου, αλλά γιατί μπορεί να αγνοούν. Να αγνοούν αυτά που άλλοι κατέχουν. Εγώ δεν κατέχω τίποτα. Πουθενά δεν υπάρχω. Δεν έχω ταυτότητα, ούτε φορολογική δήλωση κάνω. Σπίτι δεν έχω, με φιλοξενεί η Άλις που και που, όταν της κάνω τα χατίρια. Δεν είμαι φτωχός, ελεύθερος είμαι. Δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι φτωχός. Για να το μάθω θα χρειαστεί να υπάρξω πλούσιος. Για να νιώσεις ευτυχισμένος θα χρειαστεί να δυστυχήσεις. Αλλιώς πως;

Το ρολόι κοιτάζω. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μόνο το κρύο, έγινε περισσότερο, κατεβαίνει ο ήλιος. Μια φορά είχα δει τον ήλιο και τη σελήνη μαζί. Πρωί ήταν, αλήθεια, και το φεγγάρι δεν είχε ξεκρεμαστεί. Μαζί ήταν. Δεν ήρθε ακόμα.

Ίσως να χρειαστεί να πάω πάλι στην Άλις. Δεν την είδα καθόλου τις τελευταίες ώρες, μπορεί να μου θυμώσει. Πρέπει να της ξεμπλέξω και τα μαλλιά, έχω καιρό να την χτενίσω και ασχημαίνει όταν είναι κόμπος οι μπούκλες της. Το πλαστικό μαλλί μπερδεύεται εύκολα.

Ήρθε.
Μου πιάνει το χέρι. Κι εκείνη φοράει γυαλιά, ξέρει ότι το βλέμμα προδίδει.
Κρατάει και μια βελόνα.

Το πλακόστρωτο προς τον θάλαμο εκτέλεσης είναι βρώμικο. Θυμίζει τον πεζόδρομο της πόλης που φιλοξενεί κάθε μέρα θέατρα του δρόμου, εκεί δίπλα από το ξενυχτάδικο της γωνίας. Ο οδοκαθαριστής είναι σαν τον δεσμοφύλακα τον Τζος, δε λέει ποτέ καλημέρα.
Η Άλις.. Την κρατάνε στα χέρια τους. Δεν έχει το πραγματικό της μέγεθος, αλλά το κορμί της είναι το ίδιο παγωμένο με της κανονικής Άλις. Αυτή έχει πλαστικές ξανθές μπούκλες, η κανονική είχε πραγματικές ξανθές μπούκλες. Κάποιες από αυτές μπλέχτηκαν στα χέρια μου. Αυτή η Άλις έχει καθαρό φόρεμα. Η κανονική είχε λερωμένο από αίματα. Αυτή η Άλις έχει και καθαρό χαμόγελο. Και η κανονική είχε. Γι’ αυτό αθέτησα την υπόσχεσή μου. Δε μπορούσα να χαλάσω αυτό το χαμόγελο.

Είμαι δεμένος. Μου πήραν και το ρολόι.
Δεν φοβάμαι τις ενέσεις.
Δίπλα μου είναι ξαπλωμένη η Άλις- όχι η κανονική. Η κανονική κοιμάται στο χώμα, της αρέσει εκεί, ειδικά την άνοιξη.

Δε θέλω τίποτα, ευχαριστώ.

Στις 15 Δεκεμβρίου 1985, ένα χρόνο μετά τη σύλληψή του, ο 32χρονος Μάρτιν Ντάγκλας κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία της 18χρονης Άλις Γκίμπονς. Όπως προέκυψε από την ανάκριση, ο Ντάγκλας είχε σχέσεις με την Γκίμπονς τα τελευταία 3 χρόνια. Στην ομολογία του παραδέχτηκε ότι σκότωσε με 17 μαχαιριές την άτυχη 18χρονη. Όταν ο εισαγγελέας τον ρώτησε το λόγο που έφτασε στο ειδεχθές έγκλημα, ο Ντάγκλας αποκρίθηκε ότι η Γκίμπονς ήθελε απλά να χαμογελά καθαρά.
Δύο χρόνια μετά τη θανάτωσή του, η δικηγόρος που τον υπερασπίστηκε ζήτησε να ανοιχτεί ξανά η υπόθεση για την αποκατάσταση της αλήθειας. Μετά από 9 χρόνια ερευνών, το δικαστήριο έβγαλε την παρακάτω ανακοίνωση:

" Το δικαστήριο της πολιτείας του Ντάλλας, κατόπιν αιτήματος της δικηγόρου υπεράσπισης του Μάρτιν Ντάγκλας, ανοίγει ξανά την υπόθεση. Η έρευνα νέων στοιχείων που κατέθεσε η δικηγόρος στο δικαστήριο μας φέρνουν στη δυσάρεστη θέση να ανακαλέσουμε την καταδικαστική απόφαση σε βάρος του Ντάγκλας. Παραθέτουμε το στοιχείο που κοινοποιήθηκε από την υπεράσπιση:

" 13 Δεκεμβρίου 1984

Μάρτιν αγάπη μου,
Χθες ήρθε πάλι σπίτι μου αυτή η σκιά. Αλλά κατάφερα να λυτρωθώ από αυτόν. Είχα κλειδώσει την πόρτα, αλλά την έσπασε με λοστό. Ούρλιαζα, αλλά δε με άκουγε κανείς, ο παππούς είχε πέσει ξερός από το αλκοόλ και η γιαγιά ήταν στο εργοστάσιο. Πήρα ένα μπουκάλι και το έσπασα στο κεφάλι του. Αυτός θύμωσε ακόμα περισσότερο. Πριν προλάβω να πλησιάσω τον παππού και να τον ξυπνήσω, με έπιασε από τα πόδια και με πέταξε κάτω. Έβγαλε έξω τον πούτσο του και τον κάρφωσε μέσα μου με την ίδια βία που το έκανε και όταν ήμουν μικρή. Έκανα εμετό- αυτό τον τσάντισε ακόμα περισσότερο. Άρχισε να με γαμάει άγρια και να μου τραβάει τα μαλλιά. Δεν άντεχα να φωνάξω άλλο, πονούσα πολύ. Έμεινα εκεί, ακίνητη, και τον άφησα να με γαμήσει, παρακαλώντας να χύσει επιτέλους και να φύγει. Όταν τελείωσε έμεινε ξαπλωμένος πάνω μου και ανάσαινε βαριά, μύριζαν τα χνώτα του. Δε μου άρεσε αυτή η μυρωδιά Μάρτιν. Έπιασα το μπρούτζινο αγαλματάκι της γιαγιάς αργά και το κοπάνησα πάνω στο κεφάλι του με όλη μου τη δύναμη. Δεν πέθανε αμέσως, έβγαλε μια πνιχτή κραυγή, βούτηξε τα μάγουλά μου με το ένα του χέρι και είπε κάτι σαν «καριόλα τόλμησες και χτύπησες τον πατέρα σου;». Τον ξαναχτύπησα, πιο δυνατά. Μετά προσπαθούσα να τον βγάλω από πάνω μου, είχε βαρύνει πολύ. Τον έσυρα έξω από το σπίτι, μέχρι το ποτάμι και τον έριξα μέσα. Θα με πάνε φυλακή Μάρτιν. Δε θέλω να πάω φυλακή, θα χάσω το χαμόγελό μου. Μόνο αυτό μου έχει μείνει. Αν με αγαπάς θα με καταλάβεις. Θα το κάνεις αν πραγματικά με αγαπάς. Αυτός πέθανε, πάει, θα τον ξεβράσει το ποτάμι πουθενά παρακάτω.. Αλλά αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούν σε μένα. Σκέψου τη γιαγιά, θα πεθάνει από την ντροπή της που θα έχει εγγονή φόνισσα. Ήρθε η ώρα να το κάνεις Μάρτιν. Το σχεδιάζουμε τόσο καιρό. Τώρα ήρθε πραγματικά η ώρα. Έλα αύριο στο ξύλινο γεφυράκι στις 7. Θα φοράω το φουστάνι που σου αρέσει, και θα έχω φτιάξει τα μαλλιά μου μπούκλες, όπως σου αρέσουν. Μη φέρεις τίποτα, όλα θα τα κανονίσω εγώ. Εσύ απλά πρέπει να κάνεις αυτό που έχουμε πει. Δεκαεφτά μαχαιριές και μία, όσα είναι τα χρόνια της ζωής μου. Δεκαεφτά μαχαιριές για να είμαστε σίγουροι ότι θα κοιμηθώ στο χώμα που τόσο αγαπάω, εκεί δίπλα στη μαμά μου. Τη δέκατη όγδοη θέλω να την κάνεις στο πρόσωπό μου, θέλω να μου σχηματίσεις ένα χαμόγελο, ξέρεις ότι θέλω να κοιμάμαι χαμογελαστή. Μάρτιν αγάπη μου σου έχω εμπιστοσύνη. Εσύ είσαι δυνατός άντρας, θα το κάνεις αυτό για τη μικρή σου Άλις. Για να μην ξεχαστείς έχω μέσα στο φάκελο ένα ρολόι, 7 η ώρα Μάρτιν, 7 το απόγευμα να είσαι εκεί. Θα καταφέρεις να μου κάνεις επιτέλους ένα δώρο. Θα είναι το αντικείμενο που σου ζήτησα τότε στο πανηγύρι, θυμάσαι, σου είπα "δώστε μου κύριε κάτι να λατρέψω" και γύρισες γλυκός και αφελής και μου είπες "μα δεν έχω τίποτα να σας δώσω δεσποινίς".
Στις 7 Μάρτιν. Στο ξύλινο γεφυράκι. Σ’αγαπώ."


"Το δικαστήριο ανακαλεί την απόφασή του και κρίνει εκ νέου τον Μάρτιν Ντάγκλας ένοχο για συνεργεία σε φόνο εκ προμελέτης. Η υπόθεση έκλεισε."