Αυτό το καλοκαίρι

ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ

Πάνε 2 βδομάδες από τότε που σας άφησα. Στο διάστημα αυτό γύρισα με γεμάτες της μπαταρίες μου, πολλές νέες εμπειρίες και πολύ όρεξη (τουλάχιστον για το ξεκίνημα) για δουλειά! Ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για εσάς. Η χρονιά που αναμένεται θα είναι από τις πιο δύσκολες και σημαντικές για πολλούς από εμάς (το τελευταίο το ακούμε όλοι κάθε χρόνο, αλλά έτσι πρέπει όσοι δεν θέλουν στασιμότητα αλλά κάτι καλύτερο από πέρυσι) για αυτό και είναι σημαντικό να κάνουμε ένα καλό ξεκίνημα ή τουλάχιστον να μοχθήσουμε για αυτό. Γιατί όπως λένε και οι αρχαίοι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και είναι πάντα δύσκολη!

Σαν τελευταίο άρθρο περί διακοπών, μιας και σιγά σιγά όλοι επιστρέφουν στα σπίτια τους και στις δουλείες τους, θα ήθελα να πώ λίγα λόγια για το καλοκαίρι που αφήνουμε σιγά σιγά πίσω μας. Ένα καλοκαίρι που άρχισε νωρίς για τους φοιτητές λόγω απεργιών και που θα τελειώσει γρήγορα και οδυνηρά λόγω διπλής εξεταστικής. Ένα καλοκαίρι που σημαδεύτηκε από τον πόλεμο στο Λίβανο, τα απίστευτα μέτρα περί τρομοκρατίας στα αγγλικά αεροδρόμια, τις συνεχείς επαναλήψεις γνωστών παλιών σειρών στα κανάλια, την επιμονή των δελτίων ειδήσεων να συντηρούν παλιά δράματα ελλείψει άλλων, την μεταγραφή του Ζήκου στην ΑΕΚ και το δράμα του Coach στην προσπάθεια του να βρει σπίτι στην Αγγλία.

Η αρχή του δικού μου καλοκαιρινού ταξιδιού έγινε τις μέρες που αποφάσισαν τα πανεπιστήμια να σταματήσουν την απεργία και να αρχίσουν τα μαθήματα. Τις μέρες αυτές και ενώ οι καθηγητές πάσχιζαν να μας πείσουν ότι η ύλη 2 μηνών που είχε χαθεί μπορεί να καλυφθεί μέσα σε 2 βδομάδες εγώ έκανα τα μπανάκια μου στην γραφική Σητεία (ή μάλλον προσπάθησα να τα κάνω ελέω κακοκαιρίας), φιλοξενούμενος από ένα καλό φίλο. Μετά από μια βδομάδα γεμάτη ρακί, ντάκους, παραλίες με φοινικόδεντρα, στροφές και πολλών άλλων φοβερών και τρομερών που είδαν τα μάτια μου κατηφόρισα για το λιμάνι του Πειραιά με ένα αίσθημα περίεργο. Ίσως ο κανιβαλισμός, τα ζωώδη ένστικτα που συνάντησα και τα αποτελέσματα τους, να επισκίασαν κάπως τις ωραίες στιγμές και να μην με άφησαν να επιστρέψω με βαθιά αίσθηση ικανοποίησης.

ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ…

Όντας φανατικός πιστός του Καβάφη και της «Ιθάκης», ή καλύτερα της φιλοσοφίας που απορρέει το συγκεκριμένο ποίημα, δεν έχασα αλλά ούτε πιστεύω ότι θα χάσω ποτέ την όρεξη μου για τα ταξίδια. Με την φιλοσοφία ζωής που με διαπνέει (ελπίζω και εσάς), ότι το ταξίδι είναι αυτό που μετράει και όχι ο προορισμός, συνέχισα, κυριολεκτικά αυτή την φορά, την καλοκαιρινή μου Οδύσσεια μέσα σε ένα ιστιοπλοϊκό για μια εβδομάδα με σύμμαχο την περιπέτεια και οδηγό τα όμορφα νησιά του Αιγαίου.

Ρίνια, Φούρνοι, Πάτμος, Αρκοί, Αγαθονήσι, Λέρος και Κάλυμνος. Κάθε μέρα και ένα νησί. Τόποι ξεχασμένοι από το χρόνο, που πολλοί αγνοούμε την ύπαρξη τους και που η πολιτισμική εξέλιξη δεν κατάφερε να αλλοτριώσει. Γραφικά λιμανάκια, σοκάκια και σπίτια, ντόπιοι μεζέδες, φιλόξενοι άνθρωποι. Παραλίες και τόποι παρθένοι που αντιστέκονται στην μαζοποίηση, διατηρώντας έτσι το δικό τους πολιτισμικό χρώμα το οποίο σκλαβώνει τους επισκέπτες, προσφέροντας έτσι μια εναλλακτική πρόταση καλοκαιρινών διακοπών.

Εδώ θα ήθελα να σας παροτρύνω να δοκιμάσετε μια φορά τουλάχιστον να κάνετε διακοπές με σκάφος που θα νοικιάσετε οι ίδιοι με την παρέα σας. Το να μπορέσει κανείς να γνωρίσει τόσους τόπους διαφορετικούς και μαγικούς, δύσκολα προσβάσιμους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, απαιτεί σίγουρα κάποιο σκάφος. Αυτό μπορεί να είναι είτε ιστιοπλοϊκό είτε μηχανοκίνητο, ανάλογα πάντα με αυτό που σας ταιριάζει. Η θάλασσα δεν θα πρέπει να σας τρομάζει αρκεί να την σέβεστε. Αν δεν υπάρχει άτομο στην παρέα με το κατάλληλο δίπλωμα, τότε δεν έχετε παρά να πάτε οι ίδιοι να βγάλετε. Η όλη διαδικασία είναι το ίδιο απλή και εύκολη με το δίπλωμα οδήγησης και μάλιστα λιγότερο δαπανηρή (περίπου 380€). Όσο για αυτούς που λένε ότι αυτό το είδος διακοπών είναι προνόμιο μόνο των πλουσίων, τότε προφανώς τα άτομα αυτά δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ να ταξιδέψουν με νοικιάρικο. Τα έξοδα για την ενοικίαση ενός ιστιοπλοϊκού με όλα τα σύγχρονα μέσα και ανέσεις δεν ξεπερνούν ημερήσια αυτά της ενοικίασης ενός δωματίου σε κάποιο νησί. Περίπου 300€ το άτομο για μια βδομάδα. Συλλογιστείτε επίσης ότι το πετρέλαιο που χρειάζεστε είναι ελάχιστο, και δεν πληρώνετε κανένα ναύλο για τις μετακινήσεις σας. Ενώ στην διάθεσή σας έχετε κουζίνα και ψυγείο για τις καθημερινές σας απολαύσεις.

Στα λιμανάκια όταν θα είστε αγκυροβολημένοι, θα γνωρίσετε ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων οι οποίοι θα είναι φιλικοί και πάντα πρόθυμοι να μοιραστούν και να ανταλλάξουν τις εμπειρίες τους μαζί σας. Για τον λόγο αυτό μην διστάσετε να τους μιλήσετε. Στους όρμους δεν υπάρχουν τείχη, υπάρχει όμως κάτι κοινό που ενώνει όλους τους ναύτες, η θάλασσα!

Όσοι θελήσετε να δοκιμάσετε κρουαζιέρα με δικό σας σκάφος να ξέρετε ότι αλαζονεία και η πονηριά που χαρακτηρίζουν πολλούς στεριανούς δεν χωράνε στην θάλασσα και όσοι δεν συμμορφώνονται, η ίδια θα είναι αυτή που θα τους αποβάλει. Δείξτε ναυτοσύνη και βοηθήστε όσους βρεθούν στην ανάγκη σας. Μπορεί και εσείς κάποια στιγμή να βρεθείτε στην θέση τους. Επίσης αφήστε πίσω σας τα άτομα που γκρινιάζουν εύκολα και είναι εξαρτημένα από τις ανέσεις ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Τέλος να θυμάστε ότι ο θεός και ο καπετάνιος έχουν πάντα δίκιο…

ΠΕΡΙ ΟΡΕΞΕΩΣ ΚΟΛΟΚΥΘΟΠΙΤΑ!!

Θα αφήσω όμως τα περί ναυτιλίας και θα προσπαθήσω να τελειώσω ο,τι άρχισα γιατί κουράστηκα και ο ίδιος. Πόσο μάλλον εσείς που θα το διαβάζετε.

Τελευταία μου στάση με το σκάφος ήταν στην Κάλυμνο. Από εκεί παίρνοντας το δελφίνι πήγα στην Κω όπου παρέμεινα τέσσερα βράδια, φιλοξενούμενος πάλι από ένα καλό φίλο. Τις μέρες αυτές αφού θυμήθηκα τις ομορφιές του νησιού με τα ωραία μπαράκια, τις ωραίες τουρίστριες και τις ωραίες Κώες, επιχείρησα να μάθω Wind surfing εκμεταλλευόμενος τον ισχυρό άνεμο που είχε ξεσπάσει στο νησί με την έλευσή μου (να τονίσω πως την εβδομάδα που ήμουν στο Αιγαίο με το σκάφος μόνο δυο φορές καταφέραμε να σηκώσουμε πανιά, λόγω άπνοιας). Το συγκεκριμένο σπορ απαιτεί επιμονή, ισορροπία και πολλά φράγκα αν δεν έχεις δικιά σου σανίδα. Το πρόβλημα μου μετά από 2 ώρες εμπειρίας στο surf, ήταν ότι δεν έμαθα να στρίβω 180 μοίρες. Αποτέλεσμα την πρώτη φορά να με μαζέψουν λίγο πριν πέσω σε κάτι βράχια και την δεύτερη να αναγκάζομαι κάθε φορά που απομακρύνομαι από την ακτή να επιστρέφω κολυμπώντας σέρνοντας πανί και σανίδα.

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Η περιπέτεια δεν τελείωσε εκεί, κάτι αισθανόμουν ότι έλειπε…Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να πάμε Τουρκία χωρίς διαβατήριο και ταυτότητα, ένα βράδυ πριν από της Παναγίας αποφασίσαμε να πάμε Νίσυρο. Έτσι 1 ώρα μετά, χωρίς λεφτά (30€ και οι δύο), με δυο σάκους που φτιάξαμε την τελευταία στιγμή φύγαμε για το πανηγύρι, το μοναστήρι και το ηφαίστειο του νησιού. Πάντα διψασμένοι για νέες γνωριμίες και εμπειρίες. Στη Νίσυρο μείναμε τις πρώτες 12 ώρες της ημέρας. Χρειάζεται να σπαταλήσω πολλές ώρες για να τα περιγράψω όλα. Θα αρκεστώ όμως σε 4 πράγματα που μου έκαναν εντύπωση.

Το γλέντι των ντόπιων που γινόταν κυριολεκτικά με την ψυχή τους. Παραδοσιακοί νησιώτικοι χοροί, άφθονο κέφι, κρασί, μπύρα και ρεβιθόσουπα.

Η απίστευτη φάτσα της ταξιτζούς (1 από τα 2 ταξί του νησιού) και η αλά Σουμάχερ οδήγηση της (έμπαινε με χίλια στις στροφές σε δρόμους με γκρεμούς, το αμάξι πήγαινε με τις πάντες κυριολεκτικά).

Οι 2 εμφανίσιμες κοπέλες από την Γλυφάδα που προτίμησαν να μην έρθουν μαζί μας στο Ηφαίστειο αλλά να πάνε να δουν ένα ορεινό μοναστήρι.

Τέλος το ηφαίστειο της φωτογραφίας. Απίστευτο το άγριο ερημικό τοπίο, όσο απίστευτη και η μυρωδιά από το θειάφι, σαν χαλασμένο αυγό.

Μετά από ένα κουραστικό ταξίδι μας περίμενε μια πιο κουραστική μέρα, αφού με 2 ώρες ύπνο τις τελευταίες 2 μέρες έπρεπε να τακτοποιήσουμε κάποιες εκκρεμότητες. Τέλος το βράδυ της Παναγίας αποφασίσαμε να γλεντήσουμε σαν ζόμπι (λόγω αϋπνίας) με μεγάλη παρέα σε κλαμπ του νησιού λόγω της Παναγίας. (ή μήπως λόγω της φυγής μου από το νησί;)

Η περιπέτεια φυσικά συνεχίστηκε. Την επομένη και ενώ είχα προσδεθεί στο αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα, η αεροσυνοδός με παρακάλεσε να αλλάξω θέση αφού δίπλα μου θα ερχόταν να κάτσει κάποιος ψυχοπαθής συνοδεία αστυνομικών. Χωρίς δεύτερη κουβέντα άλλαξα θέση όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα ανήσυχα βλέμματα των επιβατών να κοιτούν με αγωνία έξω από τα παράθυρα ένα γυμνόστηθο άντρα να πλησιάζει το αεροπλάνο με χειροπέδες συνοδευόμενος από 2 αστυνομικούς. Τελικά ο πιλότος ξεκαθάρισε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πετάξει αν έμπαινε ο κρατούμενος στο αεροπλάνο, κάτι και που συνέβη.

HONEY! I’M BACK...

Την ώρα που επέστρεφα προς το σπίτι η παρουσία μιας φωτιάς και πυροσβεστικών αεροσκαφών κοντά στο Κορωπί καθώς και ένας σεισμός λίγο μετά την είσοδο μου στο σπίτι πρέπει να θεωρούνται απλές συμπτώσεις και ουδεμία σχέση έχουν με την παρουσία μου στο λεκανοπέδιο της Αττικής.

Και για να μην ξεχνιόμαστε φίλοι μου, οι ΜΕΓΑΛΕΣ περιπέτειες τώρα αρχίζουν!

Καλό χειμώνα...