Σαλής, ο αχθοφόρος της αγάπης

Ο Σαλής, ο μαύρος βαρκάρης, κατά την ανταλλαγή πληθυσμών του 1922, προτίμησε να μείνει στα Χανιά. Ήταν μεγαλόσωμος και τα έντονα χαρακτηριστικά της φυλής του, έκαναν επιβλητική την παρουσία του. Καλός, πάντα χαμογελαστός, φιλάνθρωπος, έγινε αγαπητός από τους Χανιώτες. Τον ένοιωθαν δικό τους και του έδωσαν το όνομα Χελιδονάκης. Ήταν φτωχός, δούλευε σκληρά σαν αχθοφόρος στο λιμάνι και με τα λιγοστά χρήματα που έβγαζε, βοηθούσε τους φτωχούς, πάντα κρυφά για να μη γίνει γνωστό.
Ήταν μια μορφή που θα μείνει για πάντα στη μνήμη όσων τον έζησαν και όσων τον γνώρισαν μέσα από διηγήσεις.




Σαλής, ο αχθοφόρος της αγάπης Από πατρίδα μακρινή άνοιξε τα φτερά του σαν χελιδόνι πέταξε όπου ήθελε η καρδιά του. Είχε τον ήλιο αφέντη του μάννα την καλοσύνη πάνω στο μαύρο δέρμα του κρυμμένη αγιοσύνη. Έφτασε νύχτα στα Χανιά ρίζωσε στο λιμάνι, της θάλασσας την ομορφιά αδέρφι του την κάνει. Βάρκα, κουπιά και κύματα ένα με την ψυχή του και του φτωχού τα βήματα έγνοια και προσευχή του. Πάλευε με τη θάλασσα πάλευε με το κύμα, για να γλυκάνει των παιδιών τη φτώχια και την πείνα. Ας ήταν μαύρος, έλαμπε πάντα στο πέρασμά του, ζύγωναν γύρω του παιδιά κι άνοιγε η καρδιά του, του χάριζαν ανεμελιά, ήταν δικός τους φίλος με καραμέλες και γλυκά τα φίλευε εκείνος. Στη φτωχική του κάμαρα λιγόστευε το λάδι μα η χαρά περίσσευε, σαν έφτανε το βράδυ χαρούμενος σκεφτότανε με μάτια υγραμένα, τα ορφανά δεν έμειναν απόψε πεινασμένα. Μια παρουσία τρυφερή στη μνήμη μας γραμμένη θα μένει πάντα ζωντανή φιγούρα αγαπημένη, αλλόθρησκος μα πιο πιστός μ' αξίες και με χρέος για να φροντίζει ανήμπορους ήτανε γεννημένος. Πάντα κρυφά, με σύνεση μ' αγάπη και με πάθος μες τη ψυχή του ο Σαλής ολάνθιστο είχε άνθος.

ΚαΤερίνη.
26.09.06

Το γράμμα της αδερφής μιάς κοπέλας που αυτοκτόνησε

Know Why My Sister is in Heaven. A 10-year-old Suicide Survivor Tells Her Story.

Becky is a hero and an angel on earth. This superstar is only ten years old, but is wiser and more mature than most people three times her age!

She is a caring young girl who has a spirit that shines with love and hope.

She is an inspiration.

And I love her like a sister.

Becky was seven years old when she lost her older sister to suicide.

I am honored to be friends with her and her wonderful family, and Becky’s parents have allowed me to share Becky’s story.

You will be deeply moved when you hear what this young hero and angel has to say.

I love you Becky,

Kevin Caruso


I Know Why My Sister is in Heaven

by Becky, age 10, and Kevin Caruso

My sister’s name is Tabatha and she used to sing in our church, so God used to listen to her there. God knew that she was really good. So, when He needed a new singer for His church in Heaven, He asked for Tabatha.

Tabatha sings better than anyone else in Heaven.

She also does solos.

When I was sad, Tabatha used to give me candy. And so I know that God tells Tabatha to give the children in Heaven candy when they get sad.

Tabatha also throws tennis balls to the dogs who are in Heaven. Tabatha always liked throwing the ball real far for our dog, Rex.

And Rex would run very fast and pick up the ball and run back.

I would throw the ball too, but I couldn’t throw it very far; so God needed Tabatha to help with all of the dogs in Heaven because she can throw the ball really good.

The dogs needed someone to play with.

I still cry a lot because I miss my sister, but I know that she is in Heaven now because God needed her.

When I am in Heaven, I am going to help Tabatha and God too.


για παραπάνω πληροφορίες για την αυτοκτονία η σελίδα είναι:
www.suicide.org

Οι Ρομπέν του Μετρό

«Έχεις ένα ενιαίο εισιτήριο στα χέρια σου που κάνει 0,80 ευρώ, το οποίο έχει ισχύ για μιάμιση ώρα. Έπειτα από 15 λεπτά φτάνεις στον προορισμό σου. Εκεί, έχεις δύο επιλογές. Ή θα το πετάξεις στον κάδο ή θα το δώσεις σε κάποιον άλλον να κάνει τη δουλειά του χωρίς να πληρώσει, αντιδρώντας στις συνεχείς αυξήσεις των τιμών. Εγώ επιλέγω συνειδητά το δεύτερο».
O 25χρονος κ. Πάνος Παπάς, καθημερινά, αφού ακυρώσει το εισιτήριό του στον σταθμό του Μετρό στους Αμπελοκήπους, πηγαίνει στην Ομόνοια όπου και εργάζεται. Στο τέλος της διαδρομής του, περνά από το ηλεκτρονικό εκδοτήριο και αφήνει το εισιτήριό του. «Εκεί θα το βρει κάποιος άλλος, αφού με το ίδιο εισιτήριο μπορεί να κάνει δύο και τρεις διαδρομές», σημειώνει.
«Ένας πολίτης που χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς ξοδεύει 1,60 ευρώ την ημέρα για να πάει στην εργασία του και να επιστρέψει. Αυτό σημαίνει ότι τον μήνα χρειάζεται περίπου 50 ευρώ. Δεν είναι καθόλου μικρό ποσό για όσους αμείβονται με 600 και 700 ευρώ», σημειώνει ο κ. Παπάς, ο οποίος υποστηρίζει ότι η μετακίνηση στην πόλη θα πρέπει να γίνεται έναντι μικρού ποσού - ή ακόμα και δωρεάν.
Όταν, αντί για το Μετρό, ο κ. Παπάς επιλέγει το λεωφορείο για τις μετακινήσεις του, αφήνει το εισιτήριό του είτε σε κάποιο κάθισμα ή το δίνει σε κάποιον που περιμένει στη στάση. «Έχει τύχει πολλές φορές να μπει κάποιος στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο. Τότε, τον περιμένει γερό πρόστιμο, γεγονός που σίγουρα θα μπορούσε να το αποφύγει, αν στη θέση που καθόταν έβρισκε ένα εισιτήριο», σημειώνει.
Για διαμαρτυρία
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο κ. Παπάς, εκτός του να προσφέρει, έχει δεχθεί το εισιτήριο κάποιου άλλου επιβάτη. «Σχεδόν καθημερινά βλέπω ανθρώπους που δίνουν τα εισιτήριά τους από χέρι σε χέρι. Πριν από λίγες ημέρες και ενώ περίμενα στη στάση του λεωφορείου, με πλησίασε ένας κύριος και μου έδωσε το εισιτήριό του. Το πήρα με μεγάλη ευχαρίστηση κι έπειτα από ένα τέταρτο, όταν έφτασα στον προορισμό μου, το έδωσα σε μια κυρία», αναφέρει και συμπληρώνει πως «δεν είναι θέμα ανθρωπιάς. Είναι μια κίνηση που την κάνεις αντιδρώντας σε μια συγκεκριμένη λογική, που θέλει τους πολίτες να πληρώνουν όλο και περισσότερα χρήματα για τα απολύτως αναγκαία».
Περίπου το 10% των επιβατών που μετακινούνται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Αθήνα είναι «λαθρεπιβάτες», αφού δεν πληρώνουν το ανάλογο αντίτιμο. «Μόνο που εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία. Αυτό που κάνουμε είναι καθ΄ όλα νόμιμο», λέει ο κ. Παπάς. Για τους Οργανισμούς των Συγκοινωνιών, οι «τζαμπατζήδες» αποτελούν τη μεγάλη πληγή των μεταφορών- και η απώλεια αυτών των εσόδων είναι μία από τις δικαιολογίες για τις συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων.

Fight Club

Gia osous Akoun sport FM kathe bardi 10-12 kai gia osous tha ithelan na na argisoun

O enas kai monadikos Peter Nalitch...


Na Valo??? To diko mas kitrino Tiri...

Επένδυση με... δανεικά

Τα λάθη από το διαιτητικό τρίο στο ΟΑΚΑ αποτελούν τελικά άλλοθι για τα καταιγιστικά λάθη Φερέρ και διοίκησης, που φέρνουν την ΑΕΚ σε δεινή θέση

Oι βολές που εξαπέλυσε ο Ντέμης Νικολαΐδης με αφορμή την κακή διαιτησία του Φωτιάδη στον αγώνα με τον Πανιώνιο απέκρυψαν την ουσία, η οποία συνοψίζεται στα λάθη που έγιναν τόσο από τη διοίκηση στον σχεδιασμό, όσο και από τον προπονητή κατά την εκπόνηση στρατηγικής στους αγώνες. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ο λάθος μεταγραφικός σχεδιασμός του τελευταίου έτους;
Όλοι συμφωνούν ότι ο Φωτιάδης δεν έδωσε δύο πέναλτι και αδίκησε την ΑΕΚ. Όμως μέχρι το 17΄, όταν ο Μάκος μάρκαρε αντικανονικά τον Ριβάλντο, η άμυνα της ΑΕΚ είχε εκτεθεί ανεπανόρθωτα και ήδη βρισκόταν από το 14΄ πίσω στο σκορ με δύο γκολ διαφορά.
Ποιος φταίει που η ομάδα έχει μείνει με δύο κεντρικούς αμυντικούς; Ο Φωτιάδης; Όχι ασφαλώς. Φταίει ο σχεδιασμός. Η ΑΕΚ έχει την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος και αντί να αρχίσει τις αγορές με την απόκτηση ενός κεντρικού αμυντικού, φορτώθηκε και άλλον η επίθεση. Το ότι ο Καλόν αποτελεί εξαιρετική προσθήκη δεν σημαίνει ότι λύθηκαν τα προβλήματα σε άλλες θέσεις.

ΦΘΗΝΟΙ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΚΟΙ

Από τον προηγούμενο Ιανουάριο μέχρι και χθες η ΑΕΚ ενισχύεται κυρίως από ελεύθερους παίκτες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά και δανεικούς. Λίγα χρήματα δόθηκαν σε ομάδες για να αγοραστούν ποδοσφαιριστές.
Ποιοι αγοράστηκαν; Ο Μαντούκα το προηγούμενο καλοκαίρι έναντι περίπου 700.000 ευρώ, ο Άλβες για 250.000 ευρώ, ενώ πληρώθηκε και η ρήτρα του Ενσαλίβα περίπου 400.000
ευρώ. Παράλληλα δόθηκε και ένα ποσό γύρω στις 450.000 ευρώ για τον δανεισμό του Μπλάνκο για έναν χρόνο. Στην ΑΕΚ αγωνίζονται δανεικοί οι Μορέτο, Μανού, Μπλάνκο και Εντίνιο.
Ελεύθεροι ήταν οι Καφές, Ριβάλντο, Αρουαμπαρένα, Παππάς, Ασκάρατε, Ράμος, Μάχο και ο Καλόν, ο οποίος επίσης έχει συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι. Φυσικά η διοίκηση πληρώνει τα συμβόλαιά τους.
Στην ΑΕΚ αναμασάνε το άλλοθι της διαιτησίας τα τελευταία 14 χρόνια. Υπήρξαν και χρονιές που η Ένωση είχε καλύτερη ομάδα και αδικήθηκε, αλλά τις περισσότερες υστερούσε σε ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα. Είναι κάτι που προσπερνούν με ευκολία στο «κιτρινόμαυρο» στρατόπεδο.
Χρειάζεται κυρίως αυτοκριτική με παρρησία. Ο Νικολαΐδης ανέθεσε εν λευκώ την ομάδα στον Φερέρ, ο οποίος ουδέποτε παραδέχθηκε δημόσια τις ευθύνες του για ένα κακό αποτέλεσμα και επειδή ο Ντέμης γνώριζε ότι σήμερα η κριτική θα ήταν αυστηρή και για τον προπονητή, αλλά και για τους παίκτες, θέλησε να προλάβει. Ο Φερέρ αποφεύγει σκόπιμα να απαντά στις ερωτήσεις που του γίνονται από τους δημοσιογράφους σε θέματα που έμμεσα ή άμεσα αφορούν τον ίδιο. Ένα ακόμα ελάττωμα του Φερέρ, το οποίο αποδεικνύεται στους αγώνες, είναι ότι δείχνει πως σε αρκετούς από αυτούς πάει αδιάβαστος. Έτσι κάπως χάθηκε και το ματς με τον Πανιώνιο, όπου ο Λίνεν τού έκανε ματ.

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ

Μία ακόμα απόδειξη όσων αναφέραμε και κυρίως ότι δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του είναι ότι και κατά τη χθεσινή ομιλία ο Φερέρ έριξε το βάρος στους παίκτες και τον διαιτητή: «Είχαμε απίστευτες αποστάσεις μεταξύ μας, φανήκαμε ότι βγήκαμε να παίξουμε χωρίς σκοπό και στόχο, ίσως δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε σωστά τον ψυχολογικό αντίκτυπο που είχε το αποτέλεσμα του αντιπάλου μας» είπε στην ομιλία του και συνέχισε: «Δεν παραβλέπω ότι και ο διαιτητής έκανε πολλά λάθη, αλλά κάναμε και εμείς. Η διαφορά είναι ότι δεν παίξαμε καλά και χάσαμε, ενώ οι άλλοι όταν δεν παίζουν καλά παίρνουν σφυρίγματα και κερδίζουν βαθμούς».
Όλα αυτά τα είπε στους παίκτες που αγωνίστηκαν. Τους έδειξε το βίντεο του αγώνα και αμέσως τους έκανε κριτική. Για τα δικά του λάθη δεν μίλησε. Δεν είπε ότι συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον εκτός κλίματος Μαντούκα. Έχει δώσει άσυλο στον Ράμος. Ότι ενώ ο Καλόν ήταν πάρα πολύ καλός από δεξιά, έβαλε τον Μανού και τον ανάγκασε να «κουτουλά» με τον Ριβάλντο, εξαφανίζοντάς τον στην ουσία. Ότι για πολλούς αγώνες δεν χρησιμοποιούσε τον Μπλάνκο. Ότι δεν έχει κάνει ποτέ αλλαγή τον Λυμπερόπουλο, ακόμα και όταν ο παίκτης δείχνει εγκλωβισμένος ανάμεσα σε πολλούς αμυντικούς και δεν μπορεί να αποδώσει. Ότι ο Αρουαμπαρένα με το παχυλό συμβόλαιο (περίπου 800.000 ευρώ τον χρόνο) δεν έχει βοηθήσει ποτέ σχεδόν επιθετικά και στα αμυντικά καθήκοντά του έχει πρόβλημα. Και άλλα πολλά λάθη που κάνει κατά τη διάρκεια των αγώνων και τα οποία προσπαθεί να κρύψει. Ας μη μιλήσουμε για την ανανέωση και την προώθηση νέων ποδοσφαιριστών, που είχε επιμελώς τονίσει ο Φερέρ όταν ήρθε στην Ελλάδα. Αν προώθηση νέων παικτών είναι να αγωνίζονται οι Ταχτσίδης και Παυλής αλλαγές σε ένα ματς και η χρησιμοποίηση του Παπασταθόπουλου, τότε ο προπονητής έχει δίκιο. Αλήθεια, πού είναι ο Κονέ για τον οποίο η ΑΕΚ έδωσε μάχη με τον Ολυμπιακό για να τον αποκτήσει;
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι κατσάδιασε τον Ράμος, στον οποίο χρέωσε φυσικά το πρώτο γκολ-δώρο στον Πανιώνιο και του τόνισε ότι το λάθος του έφερε την ομάδα πίσω στο σκορ. Καταλήγοντας, πάντως, είπε στους ποδοσφαιριστές του ότι γενικά δεν έπαιξαν καλά και δεν έκαναν τίποτα απ΄ όσα είχαν σχεδιάσει τις προηγούμενες ημέρες και αγωνίστηκαν σαν να νόμιζαν ότι το παιχνίδι θα το έχουν σίγουρο...


Θόδωρος Ακάλεστος

Αφιέρωμα του Πανούτσου στο Χουντόδουλο

(...) Τη φράση «Εχω τέσσερα αδέλφια, αλλά με τον θάνατο του Χριστόδουλου ένιωσα να χάνω έναν αδελφό», δεν μπορώ να την κριτικάρω. Παρ’ όλο που αν ήμουν αδελφός αυτού που έκανε τη δήλωση στην τηλεόραση θα ένιωθα ότι με έχει λίγο γραμμένο, το συναίσθημα, όπως και ο πόνος, είναι προσωπική υπόθεση και δεν υπάρχει μέτρο για να τα κρίνεις. Ομως, το «Ηταν ο μεγαλύτερος Ελληνας που υπήρξε» και ακόμα περισσότερο το «Ηταν ο μεγαλύτερος Ελληνας που υπήρξε και ο μεγαλύτερος που θα υπάρξει», σηκώνουν κριτική.


Το «Ηταν ο μεγαλύτερος Ελληνας που υπήρξε», αν αφορά την ιερατική δραστηριότητα του εκλιπόντος, είναι βλάσφημο. Πρώτον, διότι βάζει σε δεύτερη μοίρα άλλους Ελληνες ιερωμένους που είτε η εκκλησία αναγνώρισε ως αγίους είτε ήταν κατά πολύ σημαντικότεροι στην Ιστορία. Ο τελευταίος άγιος που αναγνώρισε η εκκλησία, ο Αγιος Νεκτάριος, όχι μόνο διέπρεψε ως διευθυντής της Ριζάρειου Σχολής, αλλά όταν δεν μπορούσε πλέον να διδάξει αποσύρθηκε στην Αίγινα για να μονάσει. Πέθανε το 1920 στη νοσοκομειακή πτέρυγα των απόρων.

Σε πολιτική δράση ο Μακάριος ήταν από τους πρωτεργάτες του κινήματος για την κυπριακή ανεξαρτησία, εξορίστηκε από τους Αγγλους στις Σεϊχέλες και διαφύλαξε την κυπριακή ανεξαρτησία ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι να ανατραπεί από τον Σαμψών με καταστροφικά αποτελέσματα. Κι αν οι Κύπριοι δεν μετράνε για τον τίτλο του μεγαλύτερου Ελληνα ιεράρχη, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός, που το 1945 πήρε τη θέση του αντιβασιλέως μέχρι να γίνει το δημοψήφισμα για την παλινόρθωση της βασιλείας, είχε πολύ σημαντικότερη θέση στην ελληνική πολιτική ιστορία από τον Χριστόδουλο.

Ο οποίος θα περάσει στην ελληνική ιστορία ως τι; Ως ο ιεράρχης που έφερε την εκκλησία κοντά στη νεολαία; Εχετε πάει ποτέ σε εκκλησία; Εχετε δει πολλούς νέους ανάμεσα στα 18 και τα 25 να παρακολουθούν τη λειτουργία; Τις σπάνιες φορές που έχω πάει, η πλειονότητα αυτών που παρακολουθούν τη λειτουργία είναι συνταξιούχοι και οι ελάχιστοι νέοι που πηγαίνουν στην εκκλησία είναι αυτοί που μπαίνουν για να ανάψουν ένα κεράκι και βγαίνουν. Κάτι ανάλογο με την ελληνική συνήθεια του σταυρώματος έξω από τις εκκλησίες. Μια κίνηση πρόληψης, της λογικής «να μας φυλάει ο Θεός», αντίστοιχη της κίνησης να φοράς τη ζώνη όταν μπαίνεις σε αυτοκίνητο και να κλειδώνεις δύο φορές την πόρτα όταν βγαίνεις «για να μην μπουν οι Αλβανοί». Εκτός αν το «κοντά στη νεολαία» σημαίνει την απαγγελία δύο μέτριων ανεκδότων σε μπαγλαρωμένα σε μια τάξη παιδάκια που θα γέλαγαν με ό,τι να τους πεις.

Είναι αλήθεια ότι ο Χριστόδουλος λατρεύτηκε από ένα κομμάτι του πληθυσμού. Από το κομμάτι που όνειρό του είναι μια θεοκρατική κοινωνία, με μεγαλύτερη εμπλοκή της εκκλησίας στην καθημερινή ζωή. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να λογοκρίνουν τις ταινίες και στήθηκαν έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες που έπαιζαν τη ζωή του Χριστού, το κομμάτι που κρατάει μόνιμα ένα κουτί σπίρτα στο χέρι για να κάψει τα βιβλία που δεν γουστάρει, έστω κι αν δεν το υποχρεώνει κανένας να διαβάσει, το κομμάτι που όνειρό του είναι να μας κυβερνήσει ένας Χομεϊνί με σταυρό.

Σε καμία περίπτωση δεν θα πω ότι το κομμάτι που θαύμασε την προσπάθεια του Χριστόδουλου, να βάλει ξανά την εκκλησία στην πολιτική, είναι μικρό. Είναι όσοι οι ψηφοφόροι του Παναγιώτη Ψωμιάδη και βάλε. Πιθανότατα είναι πλειοψηφία. Μία πλειοψηφία όμως που μισεί τον τρόπο της ζωής της μειοψηφίας, που δεν έχει τα ίδια πιστεύω με την ίδια. Είναι οι άνθρωποι που όνειρό τους είναι να κάνουνε κουμάντο στη ζωή όλων, από τη στιγμή που γεννιούνται, όταν τους βαφτίζουν μέχρι και όταν πεθαίνουν που -τσαμπουκά- δεν τους αφήνουν να κάψουν το σώμα τους άμα γουστάρουν, αλλά θέλουν να τους θάβουν.



Είναι οι «religioso fanatico» που είχε πει και ο Πάολο Σόουζα, όταν είχε συναντήσει τον Αγγελο Αναστασιάδη και κατάλαβε ότι η διατροφή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας στην Ελλάδα μπορεί να εξαρτάται από τις θρησκευτικές επετείους. Οι άνθρωποι που επεμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε, επειδή με την καταπίεση χρόνων το έχουμε συνηθίσει.


Στην Ελλάδα, αν ένα εκκλησάκι έχει χτιστεί πριν από 200 χρόνια σε μια περιοχή όπου έβοσκαν πρόβατα και σήμερα πρέπει να περάσει δρόμος, ο δρόμος θα κάνει ζιγκ ζαγκ για να περάσει γύρω από το εκκλησάκι. Εάν διαπιστωμένα το εκκλησάκι έχει χτιστεί πάνω από αρχαίο ναό, ακόμα και αν είναι μηδαμινής ιστορικής σημασίας και ο ναός μοναδικός, το εκκλησάκι θα νικήσει. Μία ιστορία που σύντομα την κατάλαβαν πονηροί… Αν πάτε στην Τήνο θα δείτε τριώροφα κτίρια με ένα πλυσταριό στην ταράτσα με σταυρό. Αυτό είναι το «ξωκλήσι» που κάποιοι επιτήδειοι έπαιρναν άδεια να χτίσουν, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να κατεδαφιστεί ως αυθαίρετο. Ποιοι έδιναν την άδεια για το ξωκλήσι; Ιερείς.


Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η εκκλησία πρέπει να εκμοντερνιστεί. Το έκανε η αγγλικανική εκκλησία και δημιούργησε ένα εξάμβλωμα που για να ικανοποιήσει τις προοδευτικές τάσεις του κόσμου ο Θεός έγινε «το Θεός» ώστε να μη φωνάζουν οι φεμινίστριες και η μεγαλύτερη στιγμή κατάνυξης είναι στο σαββατιάτικο εκκλησιαστικό μπίνγκο. Είτε θέλεις να είσαι χριστιανός, είτε όχι και τελειώνεις. Λίγο χριστιανός είναι αντίστοιχο του λίγο έγκυος. Από την άλλη, τρομάζω στην παραχώρηση πολιτικής εξουσίας σε κάποιους που για νόμο έχουν τις εντολές μιας μεσανατολικής μεταφυσικής σέκτας στην ακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Πιστεύοντας βαθύτατα στον ρωμαϊκό σεβασμό στον πολιτικό νόμο είμαι πρόθυμος να αγωνιστώ για την αρχή «Τα του Θεού τω Θεώ και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». «Τα του αρχιεπισκόπου τω αρχιεπισκόπω, τα της δημοκρατίας τω προέδρω ταύτης».


Στα αγγλικά υπάρχει η λέξη «bathos». Είναι η φτηνή εκδοχή του πάθους και συνήθως χρησιμοποιείται σε μπαλαφάρικες θεατρικές ερμηνείες «Ω Νταϊάνα, η ζωή μου είναι ένα έρεβος χωρίς την παρουσία σου». Αν η ανάγκη της ελληνικής δημοσιογραφίας ήταν το «bathos» με την κοίμηση του μακαρίστου, και δώσαμε, και πήξαμε. Επειδή η δημοσιογραφία δεν είναι επίδειξη σαβουάρ βιβρ στη γιορτή της θείας μου της Μαριάννας, καιρός δεν είναι να εγκαταλείψουμε την ανθρώπινη διάσταση του θανάτου του Χριστόδουλου και να κρίνουμε την πολιτική πλευρά τού αρχιεπισκόπου χωρίς πάθος και «bathos»;



Αντώνης Πανούτσος - SportDay 31.01.08





(...) Επ' ευκαιρία της αναφοράς στις ταυτότητες, θυμήθηκα ότι η μεγαλύτερη σύγκρουση του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου με το κράτος ήταν όταν επί κυβέρνησης Σημίτη είχε κατεβάσει το χριστεπώνυμο πλήρωμα και άλλους ξέμπαρκους στις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα. Το θέμα ήταν να παραμείνει η αναγραφή του θρησκεύματος και στις νέες ταυτότητες. Τελικά δεν του είχε περάσει, οι ταυτότητες βγήκαν χωρίς θρήσκευμα και ελπίζω όσοι τις έχουμε να μην έχουμε κάνει και ρεζερβέσιον στο «Hotel Hell». Η ιστορία, πάντως, με τις ταυτότητες χαρακτηρίζει καλύτερα απ' όλες την τακτική του Χριστόδουλου στη σχέση κράτους-Εκκλησίας. Η Εκκλησία έρχεται όσο πιο κοντά γίνεται στην καθημερινή ζωή του πολίτη ώστε να καταλαβαίνει ότι αποτελεί μέρος της εξουσίας. Και μην πει κάποιος ότι θα μπορούσαν οι ταυτότητες να γράφουν το θρήσκευμα σε όποιον το γουστάρει. Αυτόματα θα ήταν εύκολο να διαχωρίσεις τις θεούσες από τους αθέους, μια και μόνο οι δεύτεροι δεν θα είχαν αναγραμμένο το θρήσκευμα στις ταυτότητες. Επίσης, μην ισχυριστεί κάποιος «και τι πειράζει;». Πειράζει όταν γίνεται μέσω ενός πολιτικού εγγράφου, όπως η ταυτότητα. Διότι αν θέλει κάποιος να διαδηλώνει τα θρησκευτικά του πιστεύω, ο δρόμος είναι ανοιχτός. Πας σε έναν που κάνει τατουάζ και σ' το γράφει μέχρι τη μούρη. Το να ασχολείται, όμως, μια κυβέρνηση με το να καταγράψει τα πιστεύω των πολιτών της είναι, εκτός των άλλων, αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων. Διότι το αν είσαι χριστιανός ή όχι είναι προσωπική υπόθεση και δεν αφορά την πολιτική εξουσία για να την καταγράφει



Το προηγούμενο παράδειγμα είχε ένα λάθος. Κι επειδή είναι δύσκολο να το ξέρει κάποιος, το λάθος είναι ότι το θρήσκευμα θα μπορούσε να γράφεται στο πρόσωπο. Η δεοντολογία των επαγγελματιών που κάνουν τατουάζ τους απαγορεύει να σχεδιάζουν στο πρόσωπο κάποιου, μια και ένα τατουάζ στο πρόσωπο είναι σίγουρο ότι θα σου αλλάξει τη ζωή. Κατά πάσα πιθανότητα όχι προς το καλύτερο. Επιστρέφοντας, όμως, στη υπόθεση του Χριστόδουλου, ένα πράγμα που δεν παύει να με εντυπωσιάζει είναι η δημοσιογραφική δουλικότητα.


Ακούς ρεπορτάζ στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και νομίζεις ότι ακούς το Agios Florinis 110,4 και το Radio Bissarion. Μέχρι να πεθάνει ο Χριστόδουλος δεν είχα καταλάβει ότι εκτός από την Ελλάδα και η ΕΣΗΕΑ έχει επίσημο θρήσκευμα. Οι «παναγιότατοι» συναντάνε τους «μακαριστούς» και οι «άγιοι» τους «σεβασμιότατους». Θα πείτε «και πώς να τους πουν;». Δεν θα πω με το όνομα και το επίθετό τους, όπως κάποτε έκανε το ΚΚΕ, όταν ήταν ακόμα τσαμπουκαλεμένο, αλλά τουλάχιστον με το αξίωμα και το όνομά τους. «Ο μητροπολίτης Σπάρτης Ετσι» και «ο μητροπολίτης Μεσογαίας Αλλιώς». Τα «άγιοι», «παναγιότατοι» και τα σχετικά είναι ιερατικοί τίτλοι. Οπως, λοιπόν, ο ελληνικός Τύπος δεν λέει «η αυτού εξοχότης πρέσβης της Ιαπωνίας» και «η αυτού μεγαλειότης βασιλεύς της Ταϊλάνδης», μια και δεν ανήκει στη διπλωματική ιεραρχία, το ίδιο δεν μπορεί να λέει «ο παναγιότατος», όταν δεν ανήκει στην εκκλησιαστική ιεραρχία. (...)





Αντώνης Πανούτσος – SportDay 30.01.08